Het verhaal van Jamie:

‘Ik dwong 35 meisjes de prostitutie in'

Jamie (27) dwong als loverboy binnen korte tijd 35 jonge meiden de prostitutie in. Hij werd veroordeeld tot vier jaar cel en tbs met dwangverpleging.

‘Mijn vader was extreem gewelddadig. Hij mishandelde mij en mijn moeder stelselmatig. Met stokken, riemen, sleutelbossen. Hij sloot me zelfs op in de bench, liet me letterlijk om eten blaffen. Als ik moest huilen dan dreigde hij: Ik sla je net zo hard totdat je stopt met huilen. Op een gegeven moment stop je dan met huilen. Hij was een bloedzuiger, maar toch keek ik naar mijn vader op. Ik wilde zijn als hij. Mijn vader leerde me over geld, over vrouwen, hij was pooier. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik wilde wat hij ook had. Een opleiding heb ik nooit afgemaakt en een normale baan heb ik nooit gehad. Ik kon het geld veel gemakkelijker verdienen. Met meisjes.

Kwetsbaar
Het begon al op het internaat, waar ik van mijn vijfde tot mijn vijftiende zat. Ik zette meisjes onder druk om met jongens naar bed te gaan. In ruil kreeg ik dan een PlayStation of andere spullen, geld. Gemakkelijk verdiend. In de stad sprak ik mannen aan: Zoek je een lekker kutje? Er waren genoeg die ja zeiden. Dan ging ik terug naar het internaat en nam de dag erop een meisje uit het internaat mee naar de afgesproken plek. Ik gaf haar mee aan zo’n man en klaar was het. De meisjes waren zo kwetsbaar, ik hoefde maar een beetje te pushen en ze mooie dingen te beloven en ze deden wat ik wilde. Vaak hadden ze al heel wat meegemaakt, waren vroeger al seksueel misbruikt waardoor ze wisten hoe het ging. Ik zocht ze er speciaal op uit, ging relaties met ze aan. En dan begon ik over schulden, rekeningen die ik moest betalen aan vrienden. Ik vroeg dan of ze met die vriend naar bed wilden, zodat ik mijn schulden kon afbetalen. Dan kunnen we samen iets opbouwen, beloofde ik ze. Ik wist dat die meiden alleen waren, dat ze niemand anders hadden en dat het goed ging komen. Op een gegeven moment deden ze het.

Smerig
Ik voelde niets voor de meiden die voor me werkten, voor mij was het allemaal zakelijk. Ja, ik vond het smerig. Zelf vonden ze dat ook. Moest ik de hotelkamer uit en dan stonden zij een halfuur te douchen, om de vuiligheid eraf te wassen. Het was smerig, maar het geld was dat niet.
En toen waren daar ineens de aangiftes. Eerst van enkele ouders, toen volgde de rest – in totaal vijfendertig stuks. Ik was negentien toen ik werd gearresteerd, zat een jaar in voorarrest, werd op mijn eenentwintigste veroordeeld. Mijn zaak was uniek. Binnen korte tijd had ik heel veel slachtoffers gemaakt. De meeste jongens hebben één, twee of drie slachtoffers. Ik had er vijfendertig. Bam!
Van de vijfendertig aanklachten bleven er vijftien over, voor zes ben ik veroordeeld. De rest werd geseponeerd wegens gebrek aan bewijs. Aan de hand van mijn psychologisch onderzoek konden ze niet zeggen of ik een stoornis had, wel dat er recidivegevaar was, en daarom kreeg ik tbs opgelegd. Vier jaar cel en tbs met dwangverpleging.

Inpakken en misbruiken
Ik ben ouder geworden en kijk daarom anders tegen de dingen aan. Ooit sta ik weer buiten. Dan wil ik weer gaan werken. En ik wil voorlichting gaan geven op scholen. Over wat je als meisje kan overkomen, over hoe een man je kan inpakken en je kan misbruiken. Ik weet zeker dat ik de dingen die ik heb gedaan op een positieve manier kan gebruiken. Dat moet ook wel: ik heb veel verneukt. Ik wil iets rechtbreien wat ik kapot heb gemaakt.’

De verhalen in onze campagne zijn waargebeurd. In onze campagne uitingen kiezen we er bewust voor om de identiteit van deze meisjes, jongens, vrouwen en mannen te beschermen. Daarom gebruiken we illustraties en geen foto’s.

Meer weten over mensenhandel? Kijk dan op www.hetckm.nl