Het verhaal van Thomas:

'Na een jaar ben ik gevlucht. Ik kon niet meer'

Thomas (19) liep weg van huis en viel in de handen van een mensenhandelaar. Een jaar heeft hij gedwongen seks moeten hebben met meerdere mannen per dag.

‘Ik kan mij geen leven herinneren zonder pijn en geweld. Mijn ouders hadden veel ruzie en ik werd geslagen door mijn vader. Het werd nog veel erger toen ik op mijn 16e vertelde dat ik op jongens val. Het werd te onveilig thuis dus daarom was ik maar weggelopen. Ik ben daarna een paar maanden dakloos geweest. Soms kon ik wel terecht bij familie of vrienden maar meestal sliep ik op straat. Ik had geen geld en moest iets om te overleven, dus begon ik seks te hebben tegen betaling. Ik had meerdere accounts op verschillende seksadvertentiewebsites waar ik op adverteerde. Zo heb ik tientallen klanten geregeld.

Via Instagram leerde ik toen een jongen kennen die veel ouder was dan ik, Peter. Hij was 29. Ik had een paar keer met hem afgesproken en hij bood aan om bij hem te gaan wonen. Ik leefde op straat, dus dat deed ik maar. Alleen Peter wilde op een gegeven moment wel iets terug voor het onderdak dat ik kreeg. Al snel nodige hij verschillende mannen uit en moest ik gedwongen seks met hen hebben. Eerst waren dit alleen de vrienden van Peter, maar al snel kwamen er ook vreemde mannen langs. Het geld dat werd betaald, moest ik allemaal zo snel mogelijk afgeven. Ik moest dagen achter elkaar seks hebben, soms zelfs met meerdere mannen op één dag. Alsof ik een soort robot was. En ondanks dat ik het echt niet wilde, leek mijn lichaam gewoon mee te werken. Dat vond ik enorm moeilijk te begrijpen en voelde me steeds slechter. Van Peter moest ik ook alcohol drinken en harddrugs nemen. Daardoor voelde ik me nog slechter en uiteindelijk ben ik zelfs verslaafd geraakt aan drugs.

Na een jaar ben ik gevlucht. Ik kon niet meer. Ik stond weer op straat, voor de tweede keer. Ik had geen spullen, geen familie en geen vrienden meer. De dagen vlogen voorbij en ik had geen gevoel meer van tijd. Ik voelde me vies en schaamde me. Ik wist niet wat ik moest. Ik was bang dat als ik hulp ging zoeken, hij mij weer zou vinden. En dat wilde ik echt niet.

Op een dag heb ik alle moed bij elkaar geraapt en heb ik een hulpverleningsorganisatie gebeld. Maar toen ze opnamen, heb ik meteen weer opgehangen. Ik durfde niets te zeggen.

Het duurde drie maanden voordat ik het weer opnieuw durfde. Toen lukte het wel. Inmiddels zit ik in een opvangvoorziening en gaat het steeds beter met me. Op veel dagen voel ik mij nog slecht, maar er zitten steeds meer goede dagen tussen. Mijn ouders weten niet wat ik heb meegemaakt. Dat wil ik ook nog niet vertellen. Misschien dat ik dat ooit vertel. Voor nu ben ik blij dat ik rust heb.’

De verhalen van slachtoffers in onze campagne zijn waargebeurd. In onze campagne uitingen kiezen we er bewust voor om de identiteit van deze meisjes, jongens, vrouwen en mannen te beschermen. Daarom gebruiken we illustraties en geen foto’s.